เราจะข้ามเวลามาพบกัน (Only love is real) by PopO

เรื่อง เราจะข้ามเวลามาพบกัน (Only love is real) 

ผมไม่รู้ว่าผมนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์มานานเท่าไหร่แล้ว 
แต่ที่รู้ก็คือตอนนี้ ตีสองแล้ว 
ผมจำได้ว่าเพิ่งละออกจากหน้าจอไปกินข้าวเย็นเมื่อสองทุ่ม 
หลังจากที่อยู่กับมันมานานพอควร 
พอมีเรี่ยวแรงสักหน่อยแล้ว ผมก็กลับมานั่งต่อ 
และก็ยังคงนั่งอยู่จนถึงบัดนี้ 

กับการนั่งหน้าจอนาน ๆ ขนาดนี้ 
ก็คงรู้ได้เลยว่านี่ไม่ใช่การนั่งทำงาน แต่เป็นการนั่งคุย 
คุยกับคนที่ไม่รู้จัก คุยกับคนที่มีตัวตนอยู่จริง 
แต่ใช้ตัวตนสมมติแอบแฝงบทบาทอยู่ในโลกไซเบอร์ 
แต่ก็แปลกการนั่งคุยของผมทั้งวันนี้ มันเหมือนจะเปล่าประโยชน์ 
ผมไม่ได้เพื่อนใหม่ และผม 
ก็ไม่พบเพื่อนเก่าที่เคยมักคุ้นกันในโลกแห่งนี้ 
ที่แปลกยิ่งกว่านั้นก็คือ ความรู้สึกเสียววาบ ๆ จนขนแขน 
ตั้งชัน เกิดขึ้นอยู่เนือง ๆ ผมคิดว่าอากาศกำลังจะเปลี่ยน 
ปกติแล้วร่างกายผมก็ไวต่อการเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว 
ตอนนี้ฝนเริ่มเทลงมาแล้ว ความหนาวซึมผ่านร่าง 
ผ่านนิ้วมือที่จับจองเนื้อที่อยู่บนคีย์บอร์ดที่กำลัง 
ลุกคืบคลานไปค้นหา หาเพื่อนใหม่ และแน่นอนความรู้สึกวาบ ๆ 
ปลาบแปลกตามผิวกาย ก็ยังเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา 

ย้อนกลับไปเมื่อคืนก่อน คืนที่ผมก็นอนไม่หลับอีกเหมือนเคย 
และต้องใช้หนังสือที่เรียงรายในตู้ขนาดย่อม 
หัวเตียงมาช่วยทำลายความคิดฟุ้งซ่านในหัว 
เหมือนปกติที่ผมมักจะสุ่มหยิบเล่มไหนก็ได้มาอ่านเพื่อ 
ให้หลับ เมื่อคืนผมเลือกเจอหนังสือที่เคยอ่านจบแล้ว 
แต่เอามาอ่านเล่นอีก ช่วงอายุที่เปลี่ยนไปอาจทำให้เนื้อความ 
เข้าใจในหนังสือเปลี่ยนไปก็ได้ ผมเลือกที่จะหยิบ Only love is Real 
เราจะข้ามเวลามาพบกัน ลงมา ด้วยเพราะปกที่แปลกตา 
และหยิบง่ายกว่าเล่มอื่น ๆ ผมคิดเริ่มต้นเพียงเท่านั้น 
แต่เมื่อเริ่มอ่านแล้วก็อ่านไม่หยุด 
ความง่วงหายไปจากที่เคยต้องการบัดนี้ผม 
ไม่ต้องการมันอีก ผมนอนอ่านอย่างบรรจง 
และพิเคราะห์อย่างพิจารณาเรื่องของ ชาติภพ การตายแล้วเกิดใหม่ จิต 
วิญญาณ 
ความรักและความตาย ทุกอย่างที่รวมกันอยู่ในหนังสือเล่มนี้ 

บัดนี้เวลา ตีสองครึ่งแล้ว 
แวบหนึ่งแทนที่จะเป็นความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้นที่ปลายผิวกายเหมือนเคย 
คราวนี้การวาบไหวไปเกิดที่ 
หน้าจอ Monitor และเสียงร้องติ๊ด ติ๊ด เตือนจากลำโพง Speaker 
ของเครื่อง ความวาบไหวเกิดขึ้นชั่วขณะ ผมคิดว่าคงด้วยสัญญาณแม่เหล็ก 
ไฟฟ้าซึ่งมักจะเกิดขึ้นบ่อยอยู่แล้วเนื่องจากสัญญาณของเครื่องสื่อสาร 
ฝนข้างนอกตกหนักขึ้นจนผมไม่ได้ยินเสียงอะไรอื่น หน้าจอวูบไหวกลับ 
มาเป็นปกติ ผมเหม่อมองหน้าจอต่อ เหมือนรอคอยใครสักคน 
Blink k k k kk เสียงเหมือนเวทย์มนต์ของนางฟ้า 
บอกให้รู้ว่าขณะนี้มีข้อความจาก Yahoo Messanger ส่งเข้ามาหาผมโดยเฉพาะ 
ผม minimize notepad และ switch ไปเปิดอ่าน 
>only: สวัสดีค่ะ 
ผมทักตอบเธอ 
> popo: สวัสดีครับ ผม โป้โปะ ครับ คุณล่ะ 
> only : เพียงเดียว คะ 
> popo ชื่อน่ารักมากนะครับ 
> only: ตัวก็น่ารักค่ะ ว่า แต่ love is real สนุกดีนะค่ะ 
เป็นเรื่องจริงด้วย 
> popo: อารายนะครับ คุณหมายถึงหนังสือที่ผมอ่านเมื่อคืนนะเหรอ 
คุณรู้ได้ไงครับ 
>only : หนังสืออะไรค่ะ ฉันแค่จะบอกว่าฉันเพิ่งอ่านหนังสือเล่มนี้มา 
สนุกดี คุณก็อ่านมาเหรอค่ะ 
>popo : เอ่อ ครับ . . . . . . . . 
( ความรู้สึกผมวาบไหวจากที่เคยชำแรกผ่านแค่ผิวกาย 
บัดนี้มันซาบซ่านผ่านนิ้ว แขนและตรงดิ่งสู่ขั้วหัวใจ ) 
ผมนั่งนิ่งเหมือนถูกสะกด ความลังเลสงสัยเกิดขึ้นเฉียบพลัน 
ล้อเล่นน่า นี่ผมกำลังคุยกับใครอยู่ 
ปกติแล้วบุคคลสมมติในโลกไซเบอร์มักไม่ค่อย 
เปิดประเด็นคุยในเรื่องที่ชี้เฉพาะเจาะจงอย่างนี้ 
ถ้าจะคุยกันในลักษณะนี้ก็น่าจะเป็นคนที่ผมรู้จักมาก่อน ผมพยายามนึก 
เพียงเดียว.. เพียงเดียว.. เพียงเดียว 
มันคล้องกับเพื่อนคนไหนที่เรารู้จักไหม คำตอบคือไม่เลย 
ไม่เคยมีใครตั้งชื่อตัวเองได้เหงาเปล่าเปลี่ยวอย่างนี้ แต่ก็แปลก 
มันเป็นชื่อที่ผมรู้สึกว่า 
ถ้าผมไม่ใช้ชื่อ Popo สักครั้งผมก็อยากจะใช้ชื่อนี้ ใช่เลย 
เพียงเดียว เหงา เปล่าเปลี่ยว เพียงลำพังคนเดียว 
ชื่อนี้จึงคุ้นเหลือเกินในความคำนึงของผม 
เหมือนว่าผมเคยรู้จักมาแล้ว และเป็นสิ่งที่ผมใฝ่หามาตลอด 
ผมต้องการที่จะคุยกับเธอต่อและสร้างสัมพันธ์ที่ดี 
ผมคงได้มิตรภาพจากเธอบ้าง 
>popo: คุณอยู่ที่ไหนครับ 
>only : ไกลจากคุณมากค่ะ เห็นว่าที่คุณอยู่ฝนตกหนักเหรอค่ะ 
ระวังจะไม่สบายนะค่ะ 
>popo : ไกลจากผมมากแล้วคุณรู้ได้ไงว่าฝนตกหนักหล่ะครับ (check my 
profile ผมเหรอ) 
ผมคิดในใจ บ้า ! profile ที่ไหน มันจะบอกว่ะ ว่าฝนตกที่ 
ที่คนนั้นอยู่ด้วย ผมเพียงแต่ใส่ไว้ว่าผมเป็นผู้ชาย อยู่เชียงใหม่ 
ก็เท่านั้น 
>only : คุณอยู่เชียงใหม่ไม่ใช่เหรอค่ะ ก็เชียงใหม่ฝนตกหนักนี่ค่ะ 
ระวังไม่สบายน่ะค่ะ 
popo: เอ่อ..... ครับ ขอบคุณครับ 
ผมรีบจับ Mouse click ขวาที่ชื่อเธอ และ view profile ของเธอบ้าง 
IE โผล่ขึ้นมาอีกหน้าจอหนึ่ง โลกกำลังหมุนเพื่อดึงข้อมูล 

โลกหยุดหมุนแล้ว มีข้อความขึ้นบนจอ ว่า 
* Sorry, but the profile you are looking for is not 
currently available now 

สุดยอดเลย ! เธอคนนี้ crack จนไม่ให้มีชื่อเธออยู่ในสารบบด้วย 
มิน่าหล่ะถึงรู้เรื่องของเรามากนัก 
> only: อั่นแน่ คุณดู Profile ฉันหล่ะสิ 
ไม่มีหรอกน้าาาาาาาาาาาาา อย่าไปดูเลย เสียเวลาค่ะ 
> popo : รู้ได้ไงครับ 
นั่น แน่นอนที่สุด ผมเจอกับสุดยอด Hacker 
เข้าให้แล้ว คงจะดักจับ send-recieve Data ของผมด้วยหล่ะสิ 
> only : รูปลักษณ์สังขารเราห่างกัน 
แต่จิตของเราเชื่อมถึงกันนี่ค่ะ 
โอ๊ะ Hacker นักธรรม อีกต่างหาก สงสัยจะเรียน 
Budhist มาหล่ะสิ 
> popo : คุณหมายถึง แม้ว่า Hardware Architecture เราจะคนละแบบ 
Operating System คนละชนิด แต่ด้วยความที่สัญญาณเราส่งผ่าน 
ถึงกันด้วย Protocol TCP/IP ระดับชั้น Application Layer 
เลยทำให้เราสามารถที่จะส่ง Data ถึงกันได้อย่าง Compattible 
ใช่ไหมครับ 
หรือว่าคุณจะชวนผมคุยเรื่อง Java Application ครับ ? 
> only : คุณพูดถึงอะไรฉันไม่เข้าใจ 
ฉันมีเวลาไม่มากที่จะเชื่อมถึงคุณ โปรดละทิ้งความรู้ 
และใช้ความรู้สึกกันเถอะค่ะ 
> popo: อ๋อ internet ime คุณกำลังหมดแล้วเหรอครับ ใช้ package 
ของพวก KSC อยู่หล่ะสิครับถึงได้หมดไว ใช้พวก unlimited time 
สิครับประหยัดดี 
> only : พอเถอะค่ะ คุณพูดในสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ 
ฉันอยากถามคุณว่าคุณรู้สึกถึงฉันบ้างไหม 

ผมอึ้งเงียบไปพักใหญ่ ความรู้สึกวูบวาบตามเนื้อตัวหายไปแล้ว 
บัดนี้เป็นความรู้สึกเหมือนไฟช๊อตที่ขั้วหัวใจ 
และมีเสียงโครมครามออกมาจากก้นบึ้ง 
ได้แต่ถามตัวเองว่า ผมกำลังคุยกับใครอยู่ ? 

>only : ฉันแค่อยากถามคุณว่าคุณรู้สึกถึงฉันบ้างไหม 
ในชั่วบางขณะของจิต ในความรู้สึกลึก ๆ แล้วเธอยังมีฉันอยู่ไหม 

ผมยังคงเงียบ 

>popo : ผมไม่เคยรู้จักคุณไม่ใช่เหรอครับ 
> only : เราไม่ใช่แค่คนเคยรู้จัก เราเป็นมากกว่าเพื่อนสนิท 
ความสัมพันธ์ของเราต่างจากพี่น้อง มารดากับลูก 
หรืออะไรก็ตามที่โลกของเธอสมมติขึ้น 
>popo : ? ? ? 
>only : ฉันรู้ว่าเธอไม่เข้าใจ 
หยุดคิดแล้วใช้ความรู้สึกแทนเถอะค่ะ 

ความรู้สึกเหรอ ความรู้สึกของผมคืออะไร 
ความรู้สึกว่ามีไฟซ๊อตอยู่ที่ขั้วหัวใจ 
และมีเสียงที่พยายามตะโกนออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ แต่ผมไม่เข้าใจ 
นี่หรือคือความรู้สึกที่เราพบกับ soul mate 
มันจะมีความรู้สึกแปลบปลาบระลึกได้อย่างนี้หรือ 
แต่นี่มันหน้าจอคอมพิวเตอร์นะ ไม่ใช่ดวงตาหน้าต่างของหัวใจ 
เหมือนในหนังสือสักหน่อย แต่ผมก็มีความรู้สึกแปลก ๆ 
กับการได้คุยกับเธอจริง ๆ 
ผมพยายามจะนำความรู้สึกส่วนลึกนั้นออกมาบรรยายผ่านปลายนิ้ว 
> popo: มี 
ผมตอบ ตอบห้วน ๆ ตอบอะไรก็ไม่รู้ ตอบส่ง ๆ ไปก่อนเถอะ 
นี่เราคุยกับใครอยู่ก็หารู้ได้ ถ้าเป็นคนจริง ๆ ก็ถ้าจะเป็นคนแปลก ๆ 
ถ้าเราทำอะไรไม่พอใจ 
คงจะยิง Nuke ใส่เครื่อง ดีไม่ไฟล์ IS ที่ผมทำมาสามปีกว่าจะมลายหายไป 
หรือถ้าเป็นคนไม่จริง ก็ให้มันรู้ไปสิว่า เดี๋ยวนี้ Hi tech 
ติดต่อกันทาง chat-net 
แต่อย่างน้อยที่สุด ผมก็ไม่ได้โกหก 

>only : เธอจำได้แล้วเหรอว่าเธอเป็นใคร 
>popo : จำไม่ได้หรอก แต่ผม 'รู้สึก' เอ่อ ใช่คำว่า 
'มั่นใจ' ดีกว่า ผมมั่นใจว่าผมรู้สึกถึงคุณ 
ผมมีความรู้สึกถึงคุณจากก้นบึ้งของหัวใจ 

เสียงดังลั่นส่งออกจากลำโพงคอมพิวเตอร์ เป็นเสียงวีด วีด ต๊อก 
ต๊อก ๆ ๆ ๆ วีด วีด เหมือนคลื่นวิทยุซ่า ๆ แต่ก็มีเสียงวีดหวิวจับใจ 
เธอยิง nuke เข้าเครื่องผมแน่แล้ว ผมพยายามจะลุกไปหาแผ่น zip drive 
เพื่อ backup ข้อมูลออกจากเครื่องก่อนที่อะไรมันจะสายเกินไป 

>only : เธอกำลังจะเดินไปไหน ! เธอกำลังหนีฉันไปเหมือนที่ผ่านมา 
ฉันเจอกับเหตุการ์ณอย่างนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า และมันมากเกินพอแล้ว 
ในห้วงเวลาที่แสนจะยาวนาน กี่ชาติภพที่เธอจะรู้ตัวเสียที ! 
บัดนี้ใกล้ถึงเวลาของฉันแล้วทุกอย่างมันอ่อนล้าเต็มที่ 
ฉันกำลังจะต้องไปในที่ 
ที่ฉันควรอยู่ และฉันคงจะไม่ได้พบคุณอีกแล้ว ได้โปรด 
นั่งอยู่นั่นตรงนั้นแล้วใช้ความรู้สึก 
ใช้สมาธิให้เต็มที่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า 
อย่าให้อะไรมันสายเกินไปอีกเลย 

>popo : ครับ 
ไม่ต้องคิดอะไรอีก ผมกลับมานั่งอย่างสงบที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ 
หัวใจเต้นดังแทบจะลั่นออกมาจากอก ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้วนอกจากเสียง 
หัวใจของผมเอง คงสรุปได้อย่างเดียวว่า ผมคงไม่ได้คุยกับคนธรรมดาอยู่ 
ไม่ใช่ซิ ผมอาจจะไม่ได้คุยกับคนอยู่ 
>only : ขยายการรับรู้ให้มากขึ้น อย่าใช้เพียงแค่รูป ลักษณ์ สัญญา 
คุณก็รู้อยู่สังขารเป็นอนิจัง ก้าวออกมาสู่อานาเขตใหม่ ค่อย ๆ หลับตา 
เอามือสัมผัสมาที่จอ 
บางทีสัมผัสสะส่วนนี้อาจทำให้คุณประจักษ์แจ้งได้เร็วขึ้น 
แน่นอนผมหลับตา ค่อย ๆ เอื่อมมือไปแตะที่หน้าจอ 

ความรู้สึกฉับพลันถาโถมเข้าร่าง 
สัญญาณหรือคลื่นบางอย่างแทรกผ่านปลายนิ้วผมอย่างรวดเร็ว เสียงสัมผัส 
ดังเสียงอิเล็กตรอน 
วิ่งผ่านระหว่างนิ้วมือกับหน้าจอดังสนั่น 
ผมคงกำลังถูกดึงเข้าสู่มิติอื่น ที่ผมไม่เคยก้าวข้าม 
ผมร้องลั่นด้วยความตกใจกลัว ! 
" อ้าาาาาาาาาาาา อย่า อย่าเพิ่ง ผมยังไม่พร้อม " 

ผมได้ยิน เสียงผู้หญิงหัวเราะแหลม พร้อมกับเสียงวีดหวิว รอบตัว 



" คราวหลัง อย่าลืมปิด web cam นะค่ะ เห็นหมดเลย 
แอบดูมาตั้งนานแล้วค่ะ ไปหล่ะแล้วเจอกันใหม่นะค่ะ โป๊ะโปะ " 

ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เครื่องกำลัง shutdown ตัวเอง 
หน้าจอค่อย ๆ ปิดลงไปทีละหน้าจอ ICQ ,IE ,yahoo mesanger 
และก็เป็นจริงของหล่อน 
ผมเปิดห้อง conferrence Chat ไว้ กล้องดิจิตอลตั้งอยู่ ข้าง ๆ หน้าจอ 
โดยมีหนังสือ Only love is real วางอยู่ข้างกัน 


ตอนนี้ตีสามครึ่งแล้ว ฝนหยุดตก 
ความเงียบเหงากลับเข้ามาอีกครั้งในชีวิต ผมปูที่นอน เปิดไฟหัวเตียง 
และสุ่มหยิบหนังสือมาเปิดอ่านเหมือนเคย

--  By Popo -- โพสต์ครั้งแรก สิงหาคม 2002 ---